Of ik in de aanloop naar de week van ‘Ontdek de Zorg’ een inspirerende blog kan schrijven over werken in de zorg, is de vraag van mijn collega van de afdeling Communicatie. ‘Inspiratie?’ gaat het door me heen, ‘Transpiratie’, lijkt op dit moment meer in de buurt te komen.
Transpiratie
‘Out of the blue’, net na de eerste vaccinatieprik is een grote groep bewoners met dementie, positief op corona getest. Uiteraard, corona besmettingen zijn aan de orde van de dag, maar in deze omvang en met deze gevolgen…Dit overvalt ons alsnog enorm, in deze tweede of is het al de derde golf. Gelukkig hebben we, anders dan in de eerste coronagolf, meer dan genoeg beschermende materialen. Met mijn blauwe coronaschort, mijn FFP2 mondkapje, mijn latexhandschoenen en mijn veiligheidsbril, stap ik de woning in waar verschillende positief geteste bewoners wonen. Nog voor ik bij de eerste bewoner op de kamer ben beslaat mijn bril. Fijn, zoveel beschermende materialen, maar best warm…
De ‘besmette woningen’ zien er anders uit, overal karren met schoonmaakmaterialen en beschermende kleding. Collega’s zien er allen hetzelfde uit in PBM. Bewoners zijn gevraagd om zoveel mogelijk op hun kamer te blijven om op die manier het virus niet over te brengen naar anderen. Maar hoe kun je verwachten van een bewoner met dementie dat deze begrijpt waarom er op de kamer gebleven moet worden? De bewoners zijn vaak heel blij als je op bezoek komt. Om een luisterend oor te bieden. Om te helpen met eten of drinken. Of om een spelletje te spelen. Je ziet de bewoners opfleuren bij dit contact. Om me heen zie ik gedreven collega’s medische zorg geven waar nodig, zuurstoftanks worden geplaatst, tilliften rijden langs. Verhitte gezichten van zowel van bewoners als collega’s.
Inspiratie
Het ‘verschil maken’ door in de zorg te werken is een veel gebezigde term. En niets daarvan is gelogen. Je maakt ook werkelijk het verschil! Je neemt in je contact afwisselend de plaats in van een buurman, een kennis of de plaatselijke bakker. Dit zijn namelijk allemaal personen die vaak niet mee zijn gegaan naar het verpleeghuis. Je bent onmisbaar.
De bewoners zullen niet meer beter worden. Helaas is dementie (nog) niet te genezen. Wat wel kan en ook veel gebeurt, is dat deze mensen zich beter voelen. Ik zie dit als een collega lachend een kamer verlaat en een bewoonster haar nazwaait. Ik zie dit als een benaderingsplan van een psychologe lijkt te werken in de bejegening naar de bewoner toe. Ik zie dit ook als de geestelijke verzorger -die zo’n zachtaardige uitstraling heeft dat je al rustig wordt als hij nog niets gezegd heeft- in gesprek is met een bewoner. Ontspanning vult de kamer. De onrust en radeloosheid is voor dit moment even weg. Inspirerend.
Avondklok
Het is helder en donker buiten. Ik stap in de koele avondlucht in mijn auto. Hoofd vol, hart warm. Tijdens de autorit schakel ik om naar de buitenwereld. Ik voel me rijk: rijk met de vrijheid die ik heb, rijk dat ik mag bijdragen aan het welzijn van de bewoners van QuaRijn in deze (laatste) fase en rijk omdat we het samen doen en we ondanks alles, een gevoel van saamhorigheid ervaren die ons erdoorheen loodst.
Wat is het rustig op straat, ik ben haast de enige op de weg! Kijk dat voelt dan ook wel weer goed, dat ik een werkgeversverklaring heb waarmee ik na 21.00u nog buiten kan zijn ondanks de avondklok. Lekker.
Ilonka Versteeg-Croes
Adviseur Welzijn